فوتبال پرتغال برای سال‌ها به عنوان نمادی از ترکیب تکنیک، خلاقیت و اشتیاق به حمله در اروپا شناخته می‌شود. تیمی که از زمان اوزه‌بیو تا دوران کریستیانو رونالدو، همواره در خط حمله سخنان زیادی برای بیان داشته است. با این حال، به‌رغم قدرت هجومی چشمگیر و نمایش‌های جذاب، پرتغال همیشه با دشواری‌هایی در حفظ تعادل دفاعی روبه‌رو بوده است.در این نوشته وب سایت بایرن مونیخ ، مارا همراهی کنید.
سبک فوتبال پرتغال
در سال‌های اخیر، با ظهور نسل طلایی بازیکنان هجومی مانند برونو فرناندز، برناردو سیلوا، ژوائو فلیکس و رافائل لیائو، تیم ملی پرتغال به یکی از مرگبارترین تیم‌های اروپا در زمینه حمله تبدیل شده است.
اما به همان اندازه که این تیم قادر است در چند دقیقه نتیجه بازی را تغییر دهد، گاهی به دلیل خطاهای دفاعی و ساختار نامناسب بخش عقب زمین، امتیازات مهمی را از دست داده است.
این تناقض بین توانایی حمله و ناتوانی در دفاع، ویژگی فوتبال کنونی پرتغال را تعیین کرده؛ تیمی که همواره به دنبال بازی زیباست، حتی اگر این زیبایی گاهاً هزینه ریسک بالا را به همراه داشته باشد.
روش بازی پرتغال
تیم ملی پرتغال در سال‌های اخیر به یکی از شیک‌ترین و پیشرفته‌ترین تیم‌های اروپایی تبدیل گشته است. سبک بازی این تیم بر مبنای تسلط هوشمندانه بر توپ، پاس‌های کوتاه و تحرکات سریع در زمین حریف ایجاد شده است.
برعکس بسیاری از تیم‌های سنتی اروپایی که بر فیزیک و بازی مستقیم تمرکز دارند، پرتغال بیشتر به خاطر فوتبال ترکیبی و تکنیکی خود شناخته می‌شود.
فلسفه‌ی بنیادین فوتبال در پرتغال، تشکیل برتری عددی در مرحله‌ی حمله و جابه‌جایی مداوم بین خطوط می‌باشد. بازیکنان تهاجمی این تیم به‌صورت چرخشی فعالیت می‌کنند؛ وینگرها مکرراً به عمق می‌روند، هافبک‌ها به جلو می‌آیند، و مدافعان کناری با نفوذهای پی‌در‌پی فضای زمین را گشوده می‌کنند. این ویژگی باعث می‌شود پرتغال در حمله غافلگیرکننده باشد
سبک تیم ملی پرتغال
از زمان فرناندو سانتوس تا روبرتو مارتینز، مربی کنونی، سبک بازی تیم پرتغال دستخوش تغییرات اساسی شده است. سانتوس بیشتر به رویکردی محافظه‌کارانه تمایل داشت و تلاش می‌کرد تا تیم را متوازن نگه دارد، اما مارتینز به سمت تفکری تهاجمی‌تر حرکت می‌کند.
او بر این باور است که سطح کیفی بازیکنان پرتغال به قدری بالا است که تیم باید در اکثر مسابقات صاحب توپ باشد و با فشار مداوم، رقبا را به خطا وادار کند.
در استراتژی‌های نوین، پرتغال معمولاً از سامانه‌های ۴-۳-۳ یا ۳-۴-۲-۱ بهره می‌برد. در هر دو مدل، هسته اصلی فعالیت، حرکت از عقب با ارسال‌های کوتاه و منظم می‌باشد.
شیوه بازی تیم ملی فوتبال پرتغال
مدافعان میانی در شروع حملات تأثیر بسزایی دارند و هافبک‌های مرکزی، به ویژه برونو فرناندز و برناردو سیلوا، وظیفه ساماندهی جریان بازی و فراهم کردن فرصت برای مهاجمان را بر عهده دارند.
با وجود این ترتیب در فاز حمله، ساختار دفاعی иногда در معرض خطر قرار می‌گیرد؛ چون بازیکنان پرتغال به عادت به تعداد زیاد به سوی حمله می‌روند و در لحظه‌ی از دست دادن توپ، فضاهای وسیعی پشت سرشان خالی می‌ماند. این قضیه منجر به بروز بسیاری از ضدحملات پرخطر علیه این تیم شده است
مهاجم فوتبال پرتغال
پرتغال یکی از معدود تیم‌هایی در اروپا است که در هر پست هجومی چند بازیکن طراز اول جهانی دارد. این تنوع و عمق در خط حمله باعث شده که تیم ملی این کشور در هر بازی، چندین روش مختلف برای گلزنی در اختیار داشته باشد از بازی‌های ترکیبی در عمق تا شوت‌های از راه دور و سانترهای خطرناک از کناره‌ها.
تاکتیک فوتبال پرتغال
روبرتو مارتینز معمولاً از سیستم‌های ۴-۳-۳ یا ۳-۴-۲-۱ استفاده می‌کند. در این ساختارها، بازیکنان هجومی با آزادی کامل جابه‌جا می‌شوند.
- کریستیانو رونالدو معمولاً در نقش مهاجم نوک یا تمام‌کننده کلاسیک عمل می‌کند؛ بازیکنی که هنوز در زدن ضربات آخر بی‌رحمانه است.
- برونو فرناندز و برناردو سیلوا مغز متفکر تیم‌اند. یکی از میانه میدان و دیگری از کناره‌ها جریان بازی را کنترل می‌کنند.
- رافائل لیائو با سرعت و دریبل‌های انفجاری‌اش مدافعان را از هم می‌پاشد.
- ژوائو فلیکس نیز به عنوان مهاجم آزاد یا وینگر معکوس، با حرکات در عمق و پاس‌های عمقی‌اش یکی از کلیدهای اصلی حمله پرتغال است.
این ترکیب باعث شده است که پرتغال در هر شرایطی بتواند راهی برای گلزنی پیدا کند. زمانی که حریف به شدت دفاع می‌کند، پرتغال با پاس‌های سریع و ترکیب‌های کوتاه در فضاهای محدود نفوذ می‌کند؛ و هنگامی که فضا آزاد باشد، با حملات سریع و انتقال سریع توپ به سمت دروازه حمله می‌کند
بازی تیم ملی پرتغال
یکی از ویژگی‌های بارز فوتبال پرتغال، سرعت زیاد در انتقال از دفاع به حمله است. به محض به دست آوردن توپ، بازیکنان مبتکر درمیانه میدان به دنبال ارسال پاس‌های عمق برای مهاجمان می‌باشند. این شکل بازی، مخالف را شگفت‌زده می‌کند و با اتکاء به سرعت زیاد لیائو یا نونیش، موقعیت‌های پرخطر به وجود می‌آورد.
فول‌بک‌های پرتغال — از جمله ژوائو کانسلو و نونو مندز — در حمله نقش مهمی ایفا می‌کنند. آن‌ها با نفوذهای پی در پی از لبه‌ها، وسعت زمین را افزایش می‌دهند و با ارسال سانترهای دقیق، جا را برای شوت‌زنان مرکزی آماده می‌کنند.
آمار حمله‌ای تیم ملی پرتغال
پرتغال در دور مقدماتی جام ملت‌های اروپا ۲۰۲۶ به‌طور میانگین ۲/۷۵ گل در هر مسابقه به ثمر رسانده است.
در همان زمان، این تیم «درصد مالکیت توپ» میانگین تقریباً ۲۵/۶۵٪ را تجربه کرده است.
دقت پاس‌ها نیز بالا بوده است: متوسط دقت پاس ۹۱/۷۵٪ ثبت شده است.
یک مثال مشخص: در مرحله گروهی یورو ۲۰۲۴، در مسابقه‌ای با ترکیه، پرتغال ۳-۰ پیروز شد؛ مجموع شوت‌ها ۱۲ شوت به سمت دروازه بود. این آمار حکایت از این دارد که پرتغال نه‌تنها قادر به ایجاد موقعیت‌های زیاد است، بلکه در سرعت انتقال و контроля توپ نیز به خوبی عمل کرده است.
آمار دفاعی منتخب ملی پرتغال
همان دوره مقدماتی: پرتغال در این رقابت‌ها به‌طور متوسط ۱ گل در هر دیدار خورده است.
در بازی آخر مرحله گروهی یورو ۲۰۲۴ برابر فرانسه، پرتغال با وجود کنترل بازی (۶۰٪) و تعداد شوت زیاد (۱۵ شوت) موفق به گلزنی نشد و از رقابت‌ها کنار رفت. این به این معناست: قدرت حمله زیاد است، اما تغییر موقعیت و حفظ ثبات دفاعی در سخت‌ترین مسابقات دشواری‌هایی دارد
هماهنگی تیم ملی پرتغال
نکته‌ی کلیدی این است که حملات پرتغال تنها به استعداد فردی متکی نیست؛ بلکه بر اساس هماهنگی تاکتیکی و تمرینات دقیق ساخته شده است. بازیکنان این تیم در محیط‌های محدود بسیار عالی عمل کرده، به خوبی موقعیت ایجاد می‌کنند و حتی در بازی‌های بسته نیز با یک لحظه درخشش از برناردو یا برونو، دروازه حریف را باز می‌نمایند
دفاع تیم ملی پرتغال
علیرغم قدرت تهاجمی چشمگیر و بازیکنان برجسته در خط حمله، تیم ملی پرتغال مدت‌هاست که از عدم ثبات در ساختار دفاعی رنج می‌برد.
نقطه‌ضعف اساسی این تیم، توجه بیش‌ازحد به فاز هجومی است؛ بازیکنان پرتغالی معمولاً با تعداد زیاد به حمله می‌پردازند و مدافعان کناری تقریباً تمام مدت بازی را در نیمه‌ی حریف می‌گذرانند. این موضوع سبب می‌شود در زمان ازدست‌دادن توپ، مناطق وسیعی پشت مدافعان خالی باقی بماند و تیم در برابر ضدحملات سریع ضعیف شود.
مدافعان فوتبال پرتغال
نمونه‌ی آشکار این نقیصه در مسابقه با فرانسه در یورو ۲۰۲۴ مشاهده شد؛ جایی که پرتغال با وجود کنترل زیاد توپ و حملات متعدد، بارها با ضدحملات خطرناک مواجه شد و در نهایت از رقابت‌ها حذف گردید.
همچنین، خط دفاع پرتغال به شدت وابسته به تجربه‌ی بازیکنانی همچون پپه است؛ مدافعی که با وجود کیفیت عالی، در آستانه‌ی پایان دوران حرفه‌ای خود قرار دارد و جانشینان وی هنوز قادر به ارائه‌ی همان سطح اطمینان در خط دفاع نبوده‌اند.
مدافعان پرتغال در رقابت‌های جهانی
در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، عملکرد دفاعی تیم ملی پرتغال نوسانات قابل توجهی را تجربه کرد. این تیم در دور گروهی با وجود آغاز قوی در برابر غنا و اروگوئه، نشانه‌هایی از عدم هماهنگی در خط دفاعی خود نشان داد.
در بازی اول مقابل غنا، هرچند پرتغال با نتیجه ۳–۲ پیروز گشت، اما دریافت دو گل در دقایق انتهایی نشان داد که تیم در حفظ تمرکز و مدیریت فضاهای پشت مدافعان کناری دچار مشکل است.
در دیدار با کره‌جنوبی نیز کمبود در بازگشت به دفاع و وضعیت نادرست مدافعان باعث شد پرتغال با وجود کنترل بیشتر، ۲–۱ مغلوب شود
دفاع تیم پرتغال در جام جهانی
در مرحله حذفی، پیروزی پرگل ۶–۱ مقابل سوئیس بیش از هر چیز حاصل برتری هجومی خیره‌کننده بود، نه استحکام دفاعی؛ چراکه سوئیسی‌ها هم در چند موقعیت جدی توانستند مدافعان پرتغال را به‌هم بریزند.
اما نقطه‌ی سقوط دفاعی پرتغال در دیدار با مراکش رقم خورد؛ جایی که تیم آفریقایی با استفاده از توپ‌های بلند و فیزیکی، از ضعف پوشش هوایی و جای‌گیری اشتباه در خط آخر دفاع استفاده کرد و تنها گل بازی را به ثمر رساند.
آن شکست نشان داد که با وجود مهره‌های باکیفیت، پرتغال در ساختار دفاعی فاقد انسجام کافی است و بیش از حد به تجربه‌ی فردی مدافعان متکی است. در مجموع، جام جهانی ۲۰۲۲ برای پرتغال یادآور این واقعیت بود که بدون دفاع سازمان‌یافته، حتی بهترین حملات هم نمی‌توانند مسیر قهرمانی را هموار کنند.
سبک مربیگری تیم ملی پرتغال
بعد از پایان دوران فرناندو سانتوس، که به دفاع منسجم اما بازی محتاطانه شهرت داشت، حضور روبرتو مارتینز در رأس کادر فنی تیم ملی پرتغال نقطه‌ی عطفی در سبک بازی این تیم بود.
مارتینز، که سابقه هدایت تیم ملی بلژیک را در کارنامه دارد، با فلسفه‌ای کاملاً متفاوت به پرتغال آمد؛ فلسفه‌ای که بر پایه‌ی مالکیت توپ، پرس از بالا، و بازی تهاجمی سازمان‌یافته شکل گرفته است.
او معتقد است تیمی با بازیکنانی مانند برناردو سیلوا، برونو فرناندز، ژوائو فلیکس و لیائو نباید دفاعی بازی کند، بلکه باید از توان خلاقیت و سرعت این بازیکنان برای فشار مداوم بر حریف استفاده نماید.
مربیگری تیم ملی پرتغال
با ورود مارتینز، پرتغال اغلب با سیستم ۳–۴–۳ یا ۳–۴–۲–۱ بازی می‌کند؛ سیستمی که در آن سه مدافع میانی مسئولیت پوشش فضاهای پشت فول‌بک‌ها را دارند تا ضعف‌های دفاعی گذشته تا حدی کاهش یابد.
از سوی دیگر، او با استفاده از هافبک‌های پویا مانند پالهینیا و روبن نِوش، سعی کرده تعادل بین دفاع و حمله را حفظ کند و از شکاف‌های بین خطوط جلوگیری کند. مارتینز همچنین بر پرس هماهنگ و دفاع از جلو تأکید دارد، تا حریف فرصت شکل‌گیری ضدحمله پیدا نکند.
نتیجه این تغییرات، تیمی است که هنوز هم ماهیت هجومی خود را حفظ کرده اما در انتقال به دفاع، نظم بیشتری نسبت به گذشته نشان می‌دهد. با این حال، چالش بزرگ مارتینز این است که آیا می‌تواند بین نمایش زیبا و کارایی واقعی تعادل کامل برقرار کند؛ تعادلی که سرنوشت پرتغال در رقابت‌های آینده را تعیین خواهد کرد.
حملات تیم ملی پرتغال
در زمان مربیگری روبرتو مارتینز، حملات تیم ملی پرتغال منظم‌تر، سریع‌تر و متفاوت‌تر از قبل گشته است. مارتینز با استفاده از سیستم سه‌مدافعه، به فول‌بک‌ها این امکان را داده که در حملات شرکت کنند و عرض زمین را حفظ کنند.
این آزادی عمل باعث شده بازیکنانی مانند ژوائو کانسلو و نونو مندز به اجزای حیاتی در بخش هجومی تبدیل شوند؛ مدافعانی که نه‌تنها ارسال‌های خطرناک دارند، بلکه گاهی خودشان به‌طور مستقیم در نقش سازنده بازی وارد می‌شوند.
مهاجمین تیم ملی پرتغال
در قلب میدان، دو بازیکن برونو فرناندز و برناردو سیلوا هسته خلاقیت تیم را تشکیل می‌دهند؛ فرناندز با پاس‌های عمقی و سیلوا با مهارت بالا و کنترل مناطق تنگ، روند بازی را اداره می‌کنند. پرتغال معمولاً با تسلط بر توپ بازی را کنترل می‌کند، اما نکته‌ی کلیدی در روش مارتینز، تغییر سریع از مالکیت به ایجاد موقعیت است.
برخلاف دوران سانتوس که تیم گهگاه با احتیاط و کند عمل می‌کرد، اکنون پرتغال در چند پاس از عقب زمین به دهانه جریمه حریف می‌رسد.
مهاجم اصلی تیم ملی پرتغال
کریستیانو رونالدو هنوز هم نقش کلیدی در خط حمله دارد و تجربه‌اش در به ثمر رساندن حملات بسیار تأثیرگذار است، اما ظهور ستاره‌هایی نظیر رافائل لیائو و ژوائو فلیکس موجب شده است که خط حمله پرتغال جوان‌تر، پرتحرک‌تر و غیرقابل پیش‌بینی‌تر شود.
مارتینز سعی کرده با حفظ اصول “زیبا بازی کردن”، کارایی و تنوع تاکتیکی را بیشتر کند؛ به‌طوری که امروزه حملات پرتغال ترکیبی از سرعت، هوش و هماهنگی تیمی است که آن‌ها را دوباره به یکی از خطرناک‌ترین تیم‌های تهاجمی اروپا تبدیل کرده است
سبک فوتبال پرتغال در دنیای امروز
تیم ملی فوتبال پرتغال امروز یکی از جذاب‌ترین و در عین حال دشوارترین تیم‌های جهان است. این تیم با نسل طلایی بازیکنانی از جمله کریستیانو رونالدو، برناردو سیلوا، برونو فرناندز، ژوائو فلیکس و رافائل لیائو، در بخش هجومی به مرحله‌ای رسیده که می‌تواند هر دفاعی را شکست دهد.
تنوع در برنامه‌های بازی، پاس‌های سریع، و هماهنگی خوب بین بازیکنان باعث شده پرتغال در هر دیدار چندین موقعیت گل بسازد و از نظر هجومی یکی از تیم‌های قوی اروپا باشد.
با این حال، همین تمایل به حمله بعضی اوقات موجب می‌شود که ساختار دفاعی تیم آسیب‌پذیر گردد. پیشروی زیاد فول‌بک‌ها، عدم پوشش کافی در زمان ضدحمله و اتکا به تجربیات مدافعان کهنسال، از جمله مشکلاتی است که بارها برای پرتغال ایجاد دردسر کرده است.
سبک بازی تیم ملی فوتبال پرتغال
پس از جام جهانی ۲۰۲۲، ورود روبرتو مارتینز انرژی جدیدی به شیوه بازی تیم آورده است. او کوشش کرده است تا تعادل میان زیبایی تهاجمی و نظم دفاعی برقرار کند؛ با تغییر سیستم به سه مدافع و به کارگیری هافبک‌های تخریبی، سعی در کاهش فضاهای خالی پشت دفاع دارد.
همزمان، مارتینز فلسفه‌ی تهاجمی خود را ترک نکرده و با تمرکز بر بازی مالکانه و انتقال سریع توپ، پرتغال را به تیمی نوآور و فعال تبدیل کرده است.
با وجود اینکه راه پیش‌رو هنوز موانع زیادی دارد، ولی پرتغال امروزه تیمی است که در اوج خلاقیت در حملات قرار گرفته و اگر بتواند ساختار دفاعی خود را مستحکم کند، شانس واقعی برای قهرمانی در رقابت‌های مهم آینده خواهد داشت.
⏬مقالات پیشنهادی برای شما عزیزان⏬
بیوگرافی اسماعیل کارتبازیکنان بایرن مونیخاخبار بایرن مونیخ
سبک تهاجمی و جالبی هست